Ballada Płomienia.

Aparajita "Ryża" Rabanhi, Niepokonana.

Cudowny Podarek.
Przyjaciółka Bóstw.
Strącona z Olimpu.

O uosobieniu słów parę...

Wolna od rasowych uprzedzeń, zażarcie broniąca się przed wszelakiej maści zmianami. Pała do nich nienawiścią tak wielce zaawansowaną, że aż czasami przerastającą dotychczasowe wyobrażenia zawiści. Pierwotnie powita z zamiłowaniem do ognia, nie cierpi być mokra ani na dłużej fizycznie łapać wodą jakiegokolwiek kontaktu. W związku z tym stara się unikać różnorakich zbiorników takich jak sadzawki czy strumyki i trzyma się bliżej zieleni. Żywi niesamowity respekt dla wszystkiego, co czyste i święte, stworzone przez patronów przyrody. Nie brzydzi się jednak grzechem, ani rozpustą. Istota niebywale zmienna. Z reguły płocha, zdolna bać się łopoczących motylich skrzydełek, może przeistoczyć się w pragnącą ściągać skalpy dzikuskę. Wie, że świat zdominowany przez przepych nie jest przychylny dla tych, co używają innego pudru. Opływająca uległością wobec prostej płci. Stara się, aby wszystko wokół niej emanowało jak najlepszą energią, w żyłach, pod opoką piersi serce tłoczy burzliwą krew, charakterystyczną dla boskich tworów. Nawet najbardziej przytłaczające upokorzenie nie jest w stanie złamać siły ducha tej bestii. Sporadycznie wręcz stosuje się do zasady „wet za wet”. W chwili strachu staje się nieobliczalna i trudno nad nią zapanować. Boleje nad cierpieniem boskiego dzieła. Ciepło oscylujące na łamach ulotnej osobowości. Nie igraj z ogniem jej ducha, bo możesz się sparzyć. U schyłku swego istnienia jako obumarła, z gałęzi opadła ptaszyna, bez cienia żalu nad sobą odpłynie w niebyt.

O aparycji...

Bogowie obdarzyli ją hojnie w swej łaskawości, jeśliby tak przyjrzeć się z goła całej płomiennej postaci. Niczym Nike pełna zwierzęcej finezji, często mylona z drapieżcami. Wykuta umiejętnie dłutem samego Hefajstosa, wdziękami ujmująca. Ruchy ciała rodzą się w płynności, do szczętu przesączone subtelną nonszalancją. Idąc, zdaje się nie dotykać ziemi. Średniego wzrostu stworzenie, ogierom jak dęby mocnym i rosłym do chrap sięgające zaledwie. Złudnie krucha, dająca pozory bezradności. Złocista powłoka współgra brutalnie z helladzkimi, ostrymi rysami, zasnutymi zwykle kaskadą jasnych pukli pełznących po pysku niczym węże, oddających po części doskonale jej hulaszczy charakter. Chyże jak chart oczy patrzą na świat z nabytą przez lata nostalgią, siłą miażdżącą głupców która bezlitośnie okiełznała. Pożerają każdego kto odważy się weń spojrzeć niecodziennym magnetyzmem. Nie pozwalają obrócić głowy przeciętnemu stworowi. Niezdrowy rozsądek tli się ledwie zauważalnie gdzieś na dnie czarnych drobinek jej wąskich źrenic, obleczonych zwodniczo w heban tęczówek. Z nich wyczytasz najwięcej. Sarnie spojrzenie wyziera zawsze podstępnie, jakoby mglista łuna spod na połę zwartych powiek. Skryte za bujną otoczką czarnych jak smoła, cholernie długich rzęs taksuje Cię w poszukiwaniu utraconego sedna. Zagubionego dawno sensu istnienia gdzieś na życiowej drodze. Zawsze uśmiechnięta w ten trącący grzeczną sugestią, dobrotliwy grymas nigdy nie powie, gdzie ją bodło, za to oszczędzi głosu i ośmieli się milczeć.

Dysponuje niesamowitą krzepkością, przy czym zdolna jest w locie pokonać niesamowite dystanse. Podniebne akrobacje nie stanowią dlań żadnej przeszkody.

Przeminęło z wiatrem...

Zrodzona z ognia parę tysięcy lat temu, miała być podarkiem dla pięknej małżonki utalentowanego kowala. Afrodyta wzgardziła jednak początkowo unikatowym prezentem, zrażona jego żarliwością. Skrzydlata klacz bowiem miała własne narowy, a tym samym nijak nie nadawała się, aby poderwać boski rydwan. Wiele wody upłynęło w Styksie i wiele razy Ziemia okrążyła Słońce, nim między Ognistą, a patronką piękna nawiązała się nić porozumienia. Gdy wreszcie tak się stało, wspaniałe stworzenie zostało złudnie okiełznane. W rzeczywistości pozwoliło się dosiąść i wiernie trwało przy swej pani przez wiele stuleci. Nie spodobało się to jednak żonie Gromowładnego, Herze, która dręczyła pomniejsze miłości swego rozwiązłego męża. Poprosiła więc władcę podziemia, okrutnego Hadesa, aby stworzył potwora zdolnego pojmać rączą klacz.

Potwór ten, nazwany Mojmirem, przez kolejne lata snuł się za ulubienicą Bogów niczym cień i niczym prześladował podgryzając pęciny. Wreszcie, używając zgrabnego podstępu zepchnął ją nikczemnie w otchłań czeluści podziemnych, gdzie miała pozostać do końca swych dni strzeżona przez trójgłowego psa. Długo cisnęła się z Cerberem w ciasnej klitce, drżąc ze strachu przed wielkim psiskiem. Niespodziewanie Charon, znużony już do szczętu samodzielnym czuwaniem nad równowagą między żywymi, a życia nie posiadającymi zlitował się nad płochą samicą. Wziął ją pod własne skrzydła, nadając ulotną formę udręczonej duszy. Stała się boskim posłańcem i wiodło jej się w miarę przyzwoitości dobrze. Teraz strzeże porządku na równi z bogiem śmierci, nierzadko naginając własne możliwości. Lubi obracać się między śmiertelnymi w słabej powłoce. Chełpi się co prawda darem nieśmiertelności, lecz posiada pewną piętę achillesową - mianowicie w chwili, w której ogień pożera jej ciało ugasi się ją w całości, wielce prawdopodobne, że zostanie zniszczona. Biada temu, kto igra ze śmiercią. Na wieki będzie przeklęty ten, kto zabije przyjaciółkę Podziemia. Czuje się więc względnie bezpieczna pośród śmiertelników. Ostatnimi czasy jednak łupie ją w wątrobę dziwne przeświadczenie, że Mojmir podąża nieustępliwie jej śladem. Nie wie jedynie, jaki miałby w tym cel. Stara się mimo wszystko pałać pozytywizmem.