Shadow of the Mess

And you will go to Mykonos 
With a vision of a gentle coast
And a sun to maybe dissipate
Shadows of the mess you made

          Urodziła się w świecie innym od tego, w którym teraz spędza każdy kolejny dzień. Na małej wyspie, odizolowanej i odciętej od reszty świata przez mile słonych odmętów. Niewielu mieszkańców miało Mykonos, zbyt nieprzychylne i skaliste by wyżywić wielu roślinożerców, zbyt odległe od stałego lądu by stać się siedzibą drapieżców. Dla stada pegazów było jednak doskonałe. Tam spokojnie mogli wieść swe życie i odchowywać młode. Z czasem jednak skaliste brzegi straciły na swej urodzajności i niczym dzikie gęsi, skrzydlate konie musiały żerować na stałym lądzie a jedynie na spoczynek powracać na swą ulubioną wyspę, jeśli chciały zachować wystarczająco wegetacji by zapewnić posiłek swym młodym.

          Vvindy urodziła się wczesną wiosną, jak każdy inny źrebak z jej stada gotowa zacząć żyć pełną piersią. Często później powtarzała, że jednym z jej najwcześniejszych wspomnień były odwiedziny szkółki lotniczej i to uczucie, kiedy zrozumiała, że za niecały rok ona również będzie mogła wzbić się w powietrze i bezpiecznie unieść ponad taflą wody, wtedy budzącej w niej jeszcze lęk. Właśnie ćwicząc siłę swych skrzydeł spędziła swe pierwsze lato, jednak nawet to nie uchroniło jej przed prezentem jaki gotowała dla stada zima.

I remember how they took you down
As the winter turned the meadow brown

         Północne wiatry pojawiły się tego roku wyjątkowo wcześnie, przynosząc ze sobą mróz nieznany jak dotąd na Mykonos. Dla stada stało się jasne, że nie mają żadnej drogi ucieczki ze swej saklistej ostoi i pozostaje im podjąć decyzję, czy wolą zaryzykować własną śmiercią starając się uratować swe młode czy też w barbarzyński sposób doprowadzić do naturalnej selekcji wlacząc między sobą o resztki pokarmu.
          Oczywiście zdecydowano się oszczędzić cierpienia najmłodszym, pozwalając im na stosunkowo normalne życie, jedząc, śpiąc i bawiąc się jakgdyby jedyną rzeczą jaka się zmieniła były mroźniejsze poranki. Pogoda jednak nie poprawiała się i z czasem oczywistym się stało, że nawet wśród źrebaków przetrwają tylko najsilniejsze. Część silniejszych osobników próbowała się ratować, lecąc na przekór wiatrom ku oddalonemu na wschód archipelagowi, jednak nikomu ze stada nie dane było się dowiedzieć czy im się powiodło. Co słabsi zaczęli umierać, ich ciała znikały w morskiej toni by choć pozornie zachować nieświadomość o prawdziwej sytuacji.
          I w taki sposób mijały kolejne dni i tygodnie tej pamiętenej zimy. Stado malało praktycznie z dnia na dzień a gleba pod kopytami pozostałych stawała się jałowa i już nawet korzeni zaczynało brakować, wtedy też w geście ostatniego wysiłku matka Vvindy zaprowadziła swe dziecię do nieznanej reszcie jaskini, gdzie rosło nieco porostów. Posiłek taki jak ten nie należał do przednich, dawał jednak siwej szansę za przeżycie podczas kiedy jej rodzicielka powróciła do stada przyznając się do śmierci własnej córki i znikając w morskich odmętach niedługo później. Pytana o te czasy Vin nie była w stanie przypomnieć sobie cokolwiek więcej poza ciągłym rykiem fal i dotkliwą ciemnością, która sprawiła, że do dziś dzień klacz jest nadwrażliwa na światło. Udało jej się jednak przeżyć i kiedy nawet w jaskini pokarmu już zabrakło zaryzykowała wyjściem na światło dzienne. Tam, nie zastała nic poza truchłami najmłodszych ze swych pobratymców i zaślepiona żalem i trwogą nad skalą poświęcenia własnej matki oraz reszty rodziny rozpostarła skrzydła w jedynej nadziei - oddalenia się jak najbardziej było to możliwe od tej przeklętej wyspy.

When a-walking brother don't you forget
It ain't often that you'll ever find a friend

          Być może był to cud, a raczej szczęśliwy zbieg okoliczności sprawił, że młoda klacz pokonała dzielące ją od stałego lądu mile i znalazła chwilowe schronienie na brzegu znienawidzonego morza. Niewiele było jej wiadome o wielkim świecie na którego łonie postawiła po raz pierwszy strudzone kopyta i tylko szczęście utrzymało ją przy życiu przez pierwsze tygodnie, kiedy to usilnie starała się odbudować swoje zdrowie i wyjść z szoku, jakim była strata całej swej rodziny i świata jaki znała. Skąd pochodziła nie znajome były jej inne stwory oraz drapieżcy i zapewne jej pierwsze spotkanie z wilkami byłoby jej zgubą gdyby nie płomienna klacz, która uratowała ją tego dnia.
          Los postawił na jej ścieżce Aparajitę i ulubienica bogów pospieszyła jej z pomocą stawiając swe ciało w płomieniach i odstraszając wygłodniałą watahę. Pozostała też u boku Vvindy przez kilka kolejnych tygodni, pomagając jej zaaklimatyzować się w nowym klimacie. Wypytywana o swe nadprzyrodzone zdolności kręciła jednakoż łbem, wypierając się ich i zwalając domniemane wizje siwki na gorączkę oraz szok. Więź między nimi okazała się trwała i chociaż ścieżki ich rozchodziły się i spotykały ponownie przez kolejne lata zawsze pozostawały w dobrych stosunkach a pytanie o wieczny płomień czymś na kształt jednostronnego żartu.
          Vvindy natomiast nauczyła się radzić sobie z nieprzychylnym światem w którym się znalazła i nawet samotność wydała się dość dobrym sposobem utrzymywania się przy życiu. Minęły lata nim nawiązała jakiekolwiek inne znajomości z kopytnymi, ryzykując świadomością, że ich również będzie mogła kiedyś stracić. I tak, Vvindy przetrwała do dorosłego wieku kiedy to rozkładając skrzydła udała się do górskiej samotni, gdzie z dala od morza i straych demonów postanowiła założyć dla siebie nowy dom.

• W jej ojczystym języku nie istnieje głoska W jako, że pegazy z Mykonos charakteryzują się twardą mową. Dlatego też jej imię, oznaczające Wietrzny Cień pisane jest Vvindy Shade.

• Jej kopyta często zdają się zamieniać w "pył" który roznosi ze sobą, gdziekolwiek w danej chwili się udaje.

• Z jakiegoś powodu widzi lepiej o zmorku, niż w ciągu dnia.W ogóle nie przepada za słońcem.