Po prostu: konik.

Nie każdy jest stworzony by żyć... 

...ale każdy jest z pewnością stworzony, by jeść. I ja tego wyraźnym znakiem. 

Ale powoli.

Cień ogromnych skrzydeł dawał wrażenie, jakby zbliżał się co najmniej wielowiekowy smok. 

Ależ skąd! To tylko ja, konik polski, mierzący prawie 130cm wzrostu w niewidocznym kłębie, obdarzony trzykrotnie większymi od siebie samego, na przekór myszatej sierści, śnieżnobiałymi skrzydłami!

Uderzenie czarnych kopyt, podpalane nogi zanurzają się w wysokiej trawie, reprezentatywnie wyprężone przez właściciela.

Ałć, ałć, ałć... Wybaczcie mi niezdarność, często zdarza mi się potknąć o własne kopytko, szybciej bowiem nauczono mnie latać niż chodzić.

Gęsta, splątana, dość krótka jak na dzikiego konia grzywa sterczy na wszystkie strony, grzywka skierowana jest na prawe oko, które zasłania w całości. Lewe lśni, ma małą okrągłą źrenicę i dużą wiśniową tęczówkę, po której zdają się tańczyć iskry.

Jak łatwo się domyślić

Zerka na swój szeroki grzbiet, na pręgę na kręgosłupie i te mniejsze, prążkowane, schodzące na boki, wypełzające spod grzywy na szyję i te na nogach, nad podpalaniem.

jestem konikiem polskim, daleko mi do piękna i dostojeństwa miejscowych pegazów. 

Spuszcza smutno łeb, po chwili jednak zbiera się i podrywa go na nowo, na czarnych wargach bawi nowy uśmiech.

Pochodzę z bardzo daleka i od małego uciekam. Gdy byłem ledwie półrocznym źrebakiem stado, w którym się urodziłem wyrzuciło mnie, skazując na wieczne wygnanie. Po miesiącu od mojego wylotu miała wyruszyć grupa tropicieli, z zadaniem znalezienia mnie i zabicia... Dlatego już piąty rok wędruję. Na wiek waszych ras mogę zdawać się młody, ale uwierzcie, przeżyłem tyle, że wiele koni bierze mnie za starca.

Parsknął, odganiając jakąś natrętną muchę, i machnął łbem, przez chwilę widać było, że prawe oko jest zamknięte, a to, co zdawało się być cieniem grzywki tak naprawdę jest cieknącymi z niego łzami, wnikającymi w sierść i kapiącymi powoli w trawę.

Nie wiem, czy te siwe pasemka w grzywie sprawiają, że tak myślą, czy moje... oczy, ale nie uważam się za takiego.

Podrzuca łeb, przysiada na zadzie i unosi przednie nogi, wykonując nimi pełen radości cios w powietrzu. 

Życie jest po to, by się cieszyć, a nie martwić i krzywić! Żyje się raz i szkoda tracić cenne godziny na marudzenie.

Mruga wesoło zdrowym okiem, drugie na powrót zasłania grzywka.

W skrócie:

Pongo | Lat 5,5 | Niewątpliwie płeć męska |

Maść myszata | Konik Polski | Pegaz |

Pozytywny i towarzyski

Otwarty

Ciekawostki:

- urodził się w stadzie kontrolowanym przez ludzi i z tego powodu musiał uciekać- przyszedł czas oznaczania żelazem rasy, a nie mogli przecież odkryć, że ma skrzydła

- jest tłuścioszkiem i za dobrą strawę zrobi naprawdę wiele

- potrafi ogarniać, bo panować nad to dużo powiedziane, wodę oraz w sytuacjach mocno awaryjnych ściągać burzę, ale stara się nawet sobie o tym nie przypominać

- czasem iskrzą mu kopyta, reaguje na to jak mała dziewczynka na karalucha

- doskonale się zakrada i chowa, zdrowe oko zastępuje mu oba, widzi doskonale i jest bardzo spostrzegawczy

- hierarchia? Najlepiej byłoby, gdyby został rabusiem i skrytobójcą, może wykorzystać do tego swoje naturalne talenty :)

Podobizn dodam więcej, jak narysuję, co może znaczyć jutro lub za pół roku <D 
Ta jest mojego autorstwa.

Jestem otwarty na wątki :)